IK……JIJ

Met de rugzak door het leven

Het leven heeft ons zoveel gegeven
Maar ook zoveel genomen
Als kind leef je nog onbezonnen
We beseffen niet waar
we zijn aan begonnen
We hebben ook geen keuze
We staan er middenin
Helemaal op het einde
Was er ooit een begin
Als je gelukkig bent denk je er niet over na
Of toch misschien
Ieder heeft zen lot
Gelukkig maken we ook mooie dingen door
Dan veranderd ons leven in een metamorfose
Soms hebben we dan spijt dat we dit niet
Hebben kunnen vasthouden
Dat we t niet anders hebben aangepakt
Doch tegen oneerlijkheid is niets te beginnen
Maar je zou jij niet zijn als je dit niet had doorstaan
Je kan maar best jezelf blijven
Ook al zijn sommige dingen onomkeerbaar
Na die val in het diepe
Niet één keer maar meerdere
Kom je er mentaal weer sterker uit
Begin je weer opnieuw.

                                                                       

                                                                                               

( vanvlaenderen m.)

Een verhaal om te onthouden ( van een vriend die er helaas niet meer is )

DE LIEFDE

Op een morgen, het moet rond 8 uur geweest zijn, komt er een oude man van in de 80 op het spreekuur om de draadjes uit zijn duim te laten verwijderen. Hij zei dat hij gehaast was, want hij had een afspraak om 9 uur. Ik heb hem toen uitgenodigd om plaats te nemen, wetende dat het meer dan één uur in beslag zou nemen.
Ik zag hem steeds naar zijn uurwerk kijken en daar ik met een andere patiënt bezig was, heb ik besloten zijn wonden na te zien. Na ze onderzocht te hebben, zag ik dat alles goed genas en heb ik met de dokter gesproken en het nodige gedaan om de draadjes te verwijderen om zo de wonden te verlichten.
Terwijl ik bezig was met zijn duim heb ik hem gevraagd of hij een afspraak had met een andere dokter diezelfde morgen. De man zei van neen, maar dat hij naar een andere instelling moest gaan om met zijn echtgenote te ontbijten. Ik heb hem gevraagd naar haar gezondheid. Hij heeft me gezegd dat ze daar al enige tijd verbleef en dat ze de ziekte van Alzheimer had.
Bij het praten vroeg ik hem of ze kwaad zou zijn mocht hij te laat komen.
Hij antwoordde dat ze niet meer wist wie hij was, dat ze hem sinds 5 jaar niet meer herkende.
Ik was verbaasd en heb hem gevraagd: « En u gaat er nog elke morgen heen, zelfs wanneer ze niet meer weet wie je bent?»
Hij glimlacht en tikt even op mijn hand al zeggende: ze herkent me niet, maar ik weet nog wie zij is. Ik had het moeilijk om mijn tranen te bedwingen toen hij vertrok en was er helemaal kapot van.
Toen dacht ik: dit is het soort liefde dat ik in mijn leven wil.
De ware liefde is niet lichamelijk en niet romantisch.
De ware liefde is het aanvaarden wat is, wat geweest is en wat nog zal zijn.
Tussen alle moppen, en humor, zijn er soms verhalen die een belangrijke boodschap inhouden. Deze wou ik met jullie delen.
De gelukkigste mensen hebben niet steeds alles of het beste, ze trekken hun plan met wat ze hebben. Het leven is niet ontsnappen aan het onweer, maar dansen in de regen.